« دوستت دارم » را

من دلاویزترین شعر جهان یافته ام

این گل سرخ من است.

دامنی پر کن از این گل که دهی هدیه به خلق

که بری خانه دشمن

که فشانی بر دوست،



راز خوشیختی هرکس به پراکندن اوست!

در دل مردم عالم – به خدا -

نور خواهد پاشید

روح خواهد بخشید.



تو هم ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو

این دلاویزترین شعر جهان را همه وقت

نه به یکبار و به ده بار، که صد بار بگو

« دوستم داری » را از من بسیار بپرس

دوستت دارم را با من بسیار بگو

من ندانستم از اول که تو بي مهر و وفايي

و بجز مهري هات بر سر هيچ عهد نپايي

اين همه آدم خو شتيپ و موفق سر راهت

چه شد آخر به سرت زد که دل من بربايي؟

دوستان عيب کنندم که چرا دل به تو دادم

واقعا خام شدم، فارغ از اين چون و چرايي

اي که گفتي مرو اندر پي خوبان زمانه

خب! گرفتم پي بدهاي زمانه؛ نه! خدايي...

اين نصيحت که نمودي، ز کجاي تو در آمد؟

تو کجايي که ببيني منِ بدبخت! کجايي؟!

مرد آن است که از دام تاهل بگريزد

که تاهل همه بند است و تجرد، چو رهايي

آن نه خال است و زنخدان و سر زلف پريشان

که کند شاد مرا، بلکه طلاق است و جدايي

من ندانم به چه نحوي بدهم مهريه ات را

شايد آخر بروم در پي دزدي و گدايي

فقر و درويشي و انگشت نمايي و ملامت

همه سهل است؛ تحمل بکنم بار جدايي

خلق گويند: (برو یک زن ديگر بسِتان ) نه!

زن گرفتن، همه خبط است؛ چه مفرد، چه دوتايي


"شکرشکن"

توی زندگی وقتی به بن بست میرسی

یادنبال پس کوچه ی امیدی میگردی تا فرار کنی

اما پیدا نمیکنی

میفهمی اینجا دیگه آخر خط دنیاست.

ودر این لحظه تودرآن جایی نداری.

هرچی دست وپاتو بیشتر حرکت بدی

درودیوار ته کوچه خون بارانت میکنن

می فهمی که خاموشی وسکوت

آخرین دروازه ی این بن بسته.

وهمین سکوت باسنگینیش

روزگارو از وجودت خالی میکنه

ودلت رو پراز نفرت و بغض

هرچی بلندتر فریاد بزنی

تارهگذری صداتو بشنوه

میفهمی که افسوس مردم این کوی ودیار

همگی ناشنوا می باشن.

ودر این دریای یاس هرچقدر دستاتو بالاتر بگیری

تاغرق نشی

غواصی نیست که

ازآغ وش امواج خشن خلاصت بده

ومیفهمی که بدون آنکه روزی قصه زندگیتو بخونن

براحتی از صفحه وقلم روزگار می افتی.

این چه حکمت غم انگیزیست!

یکی زودتر،یکی دیرتر

بالاخره کلاغ این قصه به خونه اش نمیرسه

ومی فهمی که در قانون طبیعت

این مائیم که نهایتأ باید محو خاطره ها بشیم.

انگار بودی نداشته ایم.

اینجا می فهمی که طول این پاره خط چقدر کوتاه بوده

درحالیکه گمان میکردیم

هیچ وقت به آخرش نمیرسیم،به انتهاش رسیدیم.

وقتی که خوب فکر میکنم همشه با خودم میگم:

کاش این دنیا وجود نداشت

اونوقت در بسته نبود،

خاکی نبودکه خلق بشیم،

درون سینه دل نبود که اردوگاه غم بشه.

اونوقت تن وهستی ما

افسانه ای برای بچه هامون نمی شد.

یا عطوفت دیگران پس از نیستی ما گل نمیکرد.

ای کاش زندگیمون روفقط یه روز

مطابق مرادمان تجربه اش می کردیم.

یا در بی کسیها کسی بودکه

اشک چشماتو بادست

به آرامی روی سینه اش پاک می کردی.

دیریست که بر این خلق زخم میزنی

ای فقر، ای الهه ی ویران نشین درد

نقاش چیره دستی و بی رحم میزنی

بر کهنه خرقه های زمین نقشهای سرد

در لابه لای شکاف دیوارهای خیس

متن حضور تو را میتوان نوشت

یا در میان گریه ی مشکوک کودکی

آواز شوم تو را میتوان گرفت

تا ملک بوده وشاهی و دولتی

با رعیتان زمین هم آغوش بوده ای

یادت که هست تازه عروسان شاد را

پژمرده در شب اربابها نموده ای

از ناز شست تو دیوارها شد بنا

اما چه پشتها که به رقت خمیده شد

چون شاهکاری به جا مانده است زتو

آن لکه ها که به دامن تنتیده شد

ما را خیال وجود تو هیچ نیست

ما نقش قالیمان جای پای توست

هر دم به کدام حادثه تحدید میکنی؟

دیریست که سینه نشان خدنگ توست

پس بیخبر مباش که هر آینه از وجود تو

پروانه ها به جای جای زمین پر کشیده اند

آرام باش که مبادا رها شوند

این پیله ها که به بالت تنیده اند

این سینه هست و ذکر شکیبایی و دعا

تا اینچنین به کنج مدارا نشسته ایم

امروز اگر امیر لشکر تقدیر گشته ای

خندان مشو که وعده ز فردا گرفته ایم

می خواستم زندگی کنم ، راهم رابستند

ستایش کردم ، گفتند خرافات است

عاشق شدم ، گفتند دروغ است
گریستم ، گفتند بهانه است
خندیدم ، گفتند دیوانه است
دنیا را نگه دارید ، می خواهم پیاده شوم !
.

زنده بودن را به بیداری بگذرانیم که سالها به اجبار خواهیم خفت   

..
.

در عجبم از مردمی که خود زیر شلاق ظلم و ستم زندگی می کنند و بر حسینی می گریند که آزادانه زیست و آزادانه مرد.

.

.

انسان مجبور نیست حقایق را بگوید ولی مجبور است چیزی را که می گوید
حقیقت داشته باشد

.

.

"خدایا چگونه زندگی کردن را به من بیاموز چگونه مردن را خود خواهم آموخت
.

.

"تهمت و دروغ"را دشمن سفارش میدهد و منافق میسازد و عوام فریب پخش میکند
و عامی آن را میپذیرد.

.

  خدایا شهرت منی را که میخواهم باشم قربانی منی را که: میخواهند باشم نکن . 

.

زمانی مصاحبه گری از معلم صداقت و صمیمیت دکتر علی شریعتی پرسید :

به نظر شما چه لباسی را به زن امروز بپوشانیم ؟
دکتر علی شریعتی در جواب گفتند : نمیخواهد لباسی بدوزید و بر تن زن امروز نمائید .
فکر زن را اصلاح کنید او خود تصمیم میگیرد که چه لباسی برازنده اوست"

.

انسان به اندازه ای که به مرحله انسان بودن نزدیک می شود ،احساس تنهایی بیشتری می کند.

.

انسان عبارت است از یک تردید. یک نوسان دائمی. هر کسی یک سراسیمگی بلاتکلیف است.

.

خداوندا من با تمام کوچکی ام, یک چیز از تو بیشتر دارم و آن هم خدایی است

 که من دارم و تو نداری.

.

هر کس بد ما به خلق گوید                  
ما چهره به دل نمی خراشیم
ما خوبی او به خلق گوییـم
 تا هر دو دروغ گفته باشیـم !

.

خدایا هر که را عقل دادی ، چه ندادی؟ و هر که را عقل ندادی ، چه دادی؟؟؟.

.

با شیطان هم داستان شدم, تا در برابر هیچ آدمی, سر تسلیم فرود نیاورم.

..

هرگز از کسی که همیشه با من موافق بود ، چیزی یاد نگرفتم . . .

.
.

مادرم میگفت عاشقی یک شب است و پشیمانی هزار شب؛
 هزار شب است پشیمانم که چرا یک شب عاشقی نکرده ام

..

گاه گاهی به یادت غزلی می خوانم
تا نگویی که دلم غافل از آن عهد و وفاست
خوب رویان همه گر بادل من خوب شوند
خوبِ من، با همه خوبان, حساب توجداست!

.

یه مرداب برای بدست آوردن یه نیلوفر سالها میخوابه تا آرامش نیلوفر به هم نخوره پس اگرکسی رو دوست داری برای داشتنش حتی شده سالها صبر کن

  بزرگترین اقیانوس آرام است
آرام باش تا بزرگترین باشی

.

سخنان زیبای دکتر شریعتی دکتر شریعتی جملات دکتر شریعتی جملات زیبا از دکتر شریعتی
سخنان دکتر شریعتی سخنان ناب دکتر شریعتی نابترین سخنان دکتر شریعتی دکتر شریعتی سخنان ناب پندهای دکتر شریعتی بهترین سخنان دکتر شریعتی سخنان زیبا از دکتر شریعتی ارشیو سخنان اموزنده